Jesienią 1942 roku w tzw. getcie szczątkowym pozostało już tylko kilkadziesiąt tysięcy Żydów. Byli to głównie ludzie młodzi i w sile wieku, bez rodzin. W tych warunkach, gdy nie pozostawało już nic do stracenia, wśród żydowskiej młodzieży narodziła się myśl o zbrojnym oporze. Każdy z Żydów był wyposażony w broń, prawdopodobnie 2 granaty i kilka butelek zapalających.W momencie gdy Niemcy rozpoczęli kolejną akcję wysiedleńczą, napotkali na zbrojny opór powstałej w getcie Żydowskiej Organizacji Bojowej. Gdy 19 kwietnia 1943 roku, niemieckie oddziały wspierane przez czołgi i wozy pancerne ponownie weszły do getta, by je ostatecznie zlikwidować, do walki z nimi stanęło około 300-500 członków ŻOB oraz około 250 bojowców Żydowskiego Związku Wojskowego, a także luźne uzbrojone grupy, nienależące do głównych organizacji konspiracyjnych. Po stronie niemieckiej codziennie w akcji bojowej uczestniczyło ponad tysiąc żołnierzy Waffen-SS i policjantów. Żydów wówczas przestano postrzegać jako bezbronnych ludzi. Żydzi rozpoczęli powstanie. Niemcy zaskoczeni działaniami Żydów musieli się wycofać z terenu getta. Można powiedzieć, że było to pierwsze zwycięstwo żydowskich bojowników. Jednak po kilkugodzinnej przerwie Niemcy znów wkroczyli na teren getta. Dopiero gdy niemieccy bojownicy wprowadzili czołgi Żydzi utracili swoją wygraną pozycję. Powstanie w getcie było desperacką próbą wyboru godnej śmierci z bronią w ręku, a zarazem wzięcia odwetu na Niemcach. Tylko kilkudziesięciu powstańcom udało się uciec z płonącego getta, a około stu bojowników nie chcąc wpaść w ręce Niemców popełniło samobójstwo.